Con los mendas…

30 Jan

26 Enero 2007.
Feliç cumple mamà!!! Reb des de Xile una forta abraçada! També un ram de flors!
Preparados, listos, YA! ¿Nos vamos? Es viernes. Vámonos, pero…¿dónde po? mmmmm… Vámonos a Mendoza wey! ¿Argentina? Así es! Preparemos mochilas. Pasaporte. Y ala… A por un colectivo! El 15 oder so… Llegamos a la terminal de buses. Son las 19:00. Caminito a Santiago. Llegada a la capital a las 22:30. Queremos ir a Mendoza! Algun bus a Mendoza? No! Todo lleno! Arg! Insistimos: querríamos ir a Mendoza esta noche… No! Ni una plaza… Ach so, vale. Quedémonos esta noche en Santiago. Conozcamos la capi de noche. Cuando de repente, se oye una voz fuerte: “2 para Mendoza”. Ou Yeah! Son nuestras! Vámonos a Mendoza! Entramos en el microbus. Felices. Pasemos la noche en el bus, así aprovechamos el día. Son las 2:00 de la madrugada! Bajen del bus. Cruzamos la frontera. Los pacos controlando documentación. Grandes colas. Mucho frío en la cordishera. Control de equipaje. Empezamos a oir voces argentinas. Me siento inmigrante. Soy inmigrante! WoW, que sensación! Que frío, que sueño… 1hora, 2horas… 2horas y media… Ya! Subamos al bus. Tres horas más y llegamos a Mendoza.
27 Enero 2007
Buenos días! Estiremos nuestro cuerpo que ya adoptó forma de cuatro. Salgamos del bus. Son las 7 de la mañana. Pisamos Mendoza. Nos ofrecen alojamiento justo poner el primer pié en el suelo. Educadamente pedimos que por favor se nos deje antes retirar el equipaje. Gracias! Ok. Ya, ¿qúe me ofrece? Les ofrecemos un departamento justo al lado de la calle San Martín. Muy céntrico. Limpio. ¿Les enseño? mmm… Primer pensamiento: Tengo sueño. Son las 7. Enséñenoslo anda! Brrummm, brrummmm… Llegamos. Ala, huele un poco mal… pero weno… se dice aquí que es la humedad… Vale, nos lo quedamos! Ala pos, a dormir un ratito. 5 horas… jejeje! Good morning! Ducha, desayuno. Ya, conozcamos la ciudad! Tiendas, shops y más tiendas weón. Chilenos por tó! Argentinos por tó! Y yo, la española que nadie alcanza a entender lo que digo… Ja! Como si yo los entendiera… (z.B. ¿Aceptan Visa? No, aquí lo que tenemos son pizzetas… Son un poquito más pequeñas que las “pisas”… Yo: Hay targetas visas más pequeñas que ésta? Bufff… Que fort! Diálogo de besugos…) vale, prosigamos! Tenemos hambre, ¿comemos? Of course my hourse! Sentémonos en ésta linda terrasita. mmm… en cuanto nos damos cuenta, observamos que gozamos de una compañía un poco insistente… Abejitas! zzz zzz zzz Mojcas! zzz zzz zzz, Ok. Entremos dentro… Ya! Vámonos de aquí. ¿Un helaito? Enga! Pero dentro del local! Gut gesagt! Ahora ya después de tener la guata shena, andemos ná más… Más tiendas. Barato. Barato. Barato! Zapatos por tó! Chocolate por tó! Helaos por tó! Y es que… Hay gente pa tó!!!
Weno wey, hacemos tiempo hasta la hora de cenar. Nuestra hora de cenar. Las 12:30 de la noche. Comamos una piZZa (no visa…). Acompañada de algun vino argentino. Trapiche. Cepa Malbec. Una conversación fluida. Divertida y entretenida. Risas. Un buen comienzo de la noche. Ni de coña me imaginaba reir tanto ése día. Terminamos de cenar y… ala! Vayamos a tomar algo. Calle Arístides Villanueva! Nunca logré recordar ésa calle. Itinerario:
– Bar 1: BLUE. Sentados en una terrasita con un sillón-sofa bastante cómodo. ¿Qué quieren tomar? mmm… Caipiriña!!! ¿Tenéis? mmm… (duda)… Sí, tengo! Guay! Parece ser que ésa chiquilla no sabía qué era una caipiriña! Vamos, no tenía ni idea… Trajo algo así como limón con hielou! Aber naja… empieza el cachondeo…
– Bar 2: LA PLATEA. No podría olvidarlo ni queriendo. En vista de la experiencia anterior, no pido si tienen caipiriñas… directamente le digo: ¿Cómo preparás las caipis boludo? El jovencito, muy agradable todo hay que decirlo, decide contestar que lo preguntará… Vá y vuelve. Dándonos la noticia de que “éste bar no trabaja la caipiriñla”. Ach so von ach so. Ok. Un ron-cola y un vodka-limón. ¿Qué? Le explicamos lo que era un “ron-cola” oder cuba libre y lo que era un vodka con limón. Cuando pareció que lo había entendido explotamos a reir. No podía parar. Lloré hasta que nos trajo las copas. Al tiro me dió otro ataque. Era una situación un tanto subrealista. Aber naja…
– Los otros bares solo fueron de pasada. No gozamos entrar a ninguno de ellos. Ya sobre las 4:30 decidimos volver a la casa. Teníamos que ver el partido del chileno González… Que no sé si me alegro o no de su fracaso aun con Federer. Aún así debo reconocer que me siento más cercana a Chile que a Suiza. Pero… La victoria frente a Nadal aún no la perdono… Al tiro, yo me quedé dormida. No ví ni el primer set.
28 Enero 2007.
La intención principal del día era visitar un parque. Un enorme parque. Onda picnic. Con un lago y todo eso… Pero tuvimos la suerte o la desgracia de que llovió. No pudimos ir… así que, nos dedicamos a tomar cafés, seguir nuestra ruta gastronómica, etc… Cenamos en la casa de shop suey de Gambas (camarones para la chilenische leute) y charlamos. Para el entretenimiento hasta inventamos un juego! Somos unos cracs!
29 Enero 2007.
A las 11:00 nos quitan el departamento. Son las 10! Arg! Despertemonos! Hay que ducharse! Ordenarlo todo. Limpiar! Grrrr! Arriba!!! Ya! A las 11 de la mañana raus de la casa. En la calle. Con las mochilas. Bolsas y usw. Desayunemos. Un buen cafe. Y para la terminal. Queremos volver a Santiago. Tiene que ser a las 22:30. Ok. Compremos pasajes. Busquemos consigna. Dejemos mochilas y volvamos a la city. Así fue. Pim Pam. Ya estamos de nuevo a la ciudad! San Martín y eso… Estamos cansados. De pasear, de oler mal,de haber dormido poco, usw… Decido comparar chocolate. Es la primera vez que lo hago en tol viaje… Me lo merezco, digo yo… Buenísimo! Una tienda donde sólo hay chocolate! Blanco, negro, con leche, en rama, galletas de todos los colores, pasteles, alfajores, de TODO! Me encantó! Estaba super rico! Seguimos paseando hasta llegar a las 21:30. Allí salimos hacia la terminal. Para regresar a Chile. A la linda Talca.

2 thoughts on “Con los mendas…

  1. Pero desde el 29 de Enero sha pasó un mes entero!! y ahora es Marzo… Ah, y cuidado con los pacos.
    Buenísimos tus periplos.
    Saludos, Cati, saludos, Dani.

  2. Cataaaaa!!!
    És es primer comentari que te deix a nes teu blog. Però s’ocasió s’ho mereix, ja fa casi dos mesets que vas partir a Chile, i ja t’anyor molt!!! T’ho havia de dir 🙂
    Amem… és el meu ordenador que stà loco, són els ordenadors d’allà, o a Chile encara és gener??¿?? No entenc perquè el blog no s’actualitza amb el mes que esteimmm! Esteim a MARÇ ja! El teu MES!!! (he contractat un “agente secreto” perquè t’envii una MEGA TARTA gegant, esper que no me timi i la faci arribar a bon port (jijijijiji)
    Cuida’t moltttt!!!
    Muaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa
    Maria de Lluc.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.